Gdyby tak iść, powiedzmy od okolic dworca bytomskiego, mniej więcej na południe, ulicą Łagiewnicką, po ok. 20 minutach wolnego spacerku, czyli niecałym 1,5 km, dojdziemy do wiaduktu na potężnych żelbetowych słupach. Tuż przed nim, po naszej lewej stronie, ukaże się ścieżka prowadząca między krzewy. Śmiało wejdźmy na nią. Odkryjemy w ten sposób dróżkę równoległą do ulicy Łagiewnickiej, ale okrytą krzewami i drzewami przed hałasem jeżdżących pojazdów. Na wprost będziemy mieć nieco szerszą, ciemną, utwardzoną żwirem ścieżkę, opadającą w dół. Gdyby ją wybrać do dalszej wędrówki po prawej stronie ukażą nam się rury ciepłownicze. Ale nie jej szukamy. Będąc na wijącej się wzdłuż Łagiewnickiej dróżce skręćmy w lewo i przejdźmy parę kroków, jakbyśmy się cofali w kierunku dworca. Po prawej stronie pomiędzy krzewami, powinna nam się ukazać wydeptana ścieżka, ledwo widoczna, ale wprawne oko poszukiwacza z pewnością ją zauważy. Poprowadzi nas ona na rozległą i o dziwo zadbaną polanę z kilkoma brzozami. W tym miejscu naszym oczom ukarze się granitowy kamień – oto „Kwatera Wojenna 1914-1918 1939-1945”, stojąca tu od 1993 roku. Ale naszą uwagę powinna zwrócić kontynuacja ścieżki, którą tu trafiliśmy. Nie prowadzi ona daleko w głąb zarośli. Nie jest też specjalnie trudna. Choć obcasów nie polecam ubierać na taką wyprawę. Gdy będziemy nią szli po lewej stronie towarzyszyć nam będzie niewielkie wzniesienie. Znajdźcie dogodne miejsce, by na nie wejść. Uważajcie jednak na pokrzywy, których tu nie brakuje. I gryzące czarne mrówki. To właśnie tam, od blisko 150 lat spoczywa ona… Ida Hora Ruhe sanft, geliebter Engel. Choć miejsce to nie jest specjalnie uczęszczane, widać że ktoś tu przychodzi, dba i pamięta.Spoczywaj w pokoju, kochany Aniołku. Gdy pierwszy raz tam dotarłam, z początku maja, wraz z sympatykami Bytomia z facebookowej grupy Zdjęcia Bytomia, wokół malutkiego grobu rosły białe narcyzy, a nad nim pochylały się kwitnące białe bzy. Nie jest łatwo tu dotrzeć. Zapewne gdyby nie znajomi z grupy sama nigdy bym tu nie trafiła. Krzewy skutecznie bronią dostępu i osłaniają przed ciekawskimi spojrzeniami. Kim była Ida Hora? Urodziła się w ewangelickiej rodzinie Wilhelma Hora oraz Valeski, z domu Klose. Jej ojciec był ekonomem w Ober Lagiewnik. Zmarła mając niecałe 5 miesięcy, w dniu 28 marca 1874 roku, dwa dni później została pochowana. Rodzeństwo Idy Jednak Ida nie była jedyną córką Wilhelma i Valeski. W 1878 roku w Łagiewnikach zmarła Bianca Hulda Valesca. W 1885 roku również w Łagiewnikach na świat przyszło martwe bezimienne dziecko. Pomiędzy rokiem 1885 a 1888 rodzina przeprowadziła się do Koszęcina. Tam też urodził się Paul Otto. Zmarł jednak zaledwie parę miesięcy później. Najdłużej żył Curt Emanuel, urodzony w 1882 roku w Łagiewnikach. Jednak przeżył zaledwie 6 lat, zmarł w Koszęcinie w 1888 roku. Ojciec rodziny, Wilhelm zmarł w 1901 roku, dożywając 75 lat. Nagrobek małej Idy jest jedynym, który się tu zachował. Bo trzeba Wam wiedzieć, że nie tylko ona tu spoczywa. Źródło: Księga ewangelickich pochówków z 1874 roku Cmentarz choleryczny Nekropolia ta została zlokalizowana na pastwisku wiejskim (Gemeindehutung). Należała do gminy Łagiewniki Górne (Ober Lagiewnik). Przed 1867 rokiem określana mianem „starego cmentarza cholerycznego”. Dokonywano na nim pochówków zmarłych na cholerę i inne epidemiczne choroby. W 1874 roku cmentarz powiększono z powodu kolejnej epidemii cholery. Zarządzono, aby na nim chować zmarłych, zamiast na cmentarzu parafialnym na wzgórzu św. Małgorzaty. Po tym roku na cmentarzu chowano osoby ubogie lub niezidentyfikowane. Na cmentarzu cholerycznym ponownie zaczęto dokonywać pochówków w 1894 roku, gdy w Łagiewnikach powstała samodzielna parafia św. Jana Nepomucena. Ostatnich pochówków dokonano tu w 1901 roku. Podczas II wojny światowej nekropolię ponoć wykorzystywano do chowania jeńców radzieckich i innych narodowości. Nieodkrytą tajemnicą dla mnie pozostaje kto pamięta o samotnym, zagubionym wśród zarośli nagrobku maleńkiej Idy Hora. Źródło informacji: „Cmentarze bytomskie od średniowiecza do współczesności”, praca zbiorowa pod redakcją Jana Drabiny, wyd. Towarzystwo Miłośników Bytomia, 1999. Wiem, że nie jest łatwo odnaleźć to zapomniane miejsce, ale poniższa mapa z pewnością Wam to ułatwi: